OGÓLNE ZASADY WYPOSAŻENIA KOMENDANTA, FUNKCYJNYCH I „UŁANÓW” ODDZIAŁU.
1. Cel wyposażenia.
Wyposażenie komendanta, funkcyjnych i „ułanów” Oddziału w przedmioty umundurowania, oporządzenia, żywności, uzbrojenia i sprzętu taborowego ma im zapewnić optymalne warunki do pełnienia wszystkich rodzajów służby wynikających ze Statutu Towarzystwa oraz Regulaminu Funkcjonowania Oddziału..
2. Wyposażenie.
Wyraz „wyposażenie” oznacza całość środków, które mają umożliwić osiągnięcie celu.
3. Podział wyposażenia.
Wyposażenie komendanta, funkcyjnych i „ułanów” Oddziału dzieli się na:
– materiał intendencki;
– materiał uzbrojenia;
– sprzęt taborowy.
4. Materiał intendencki.
Materiał intendencki składa się z umundurowania, oporządzenia oraz żywności dla kawalerzysty i konia.
5. Materiał uzbrojenia.
W skład materiału uzbrojenia wchodzi uzbrojenie indywidualne komendanta, funkcyjnego i „ułana”, a mianowicie: pistolet, karabinek, bagnet, szabla, lanca, lornetka, busola, oraz uzbrojenie zespołowe: sekcji ręcznego karabina maszynowego, obsługi ciężkiego karabina maszynowego oraz działonu armatki przeciwpancernej.
6. Sprzęt taborowy.
W skład sprzętu taborowego wchodzi rząd wierzchowy oraz przybory służące do karmienia i czyszczenia konia.
7. Treść instrukcji.
Niniejsza instrukcja omawia wyposażenie oraz sposób noszenia, troczenia i pakowania wyposażenia członków Oddziału, oparte na Regulaminie Mundurowym Oddziału oraz regulaminach i instrukcjach obowiązujących w kawalerii Wojska Polskiego przed wrześniem roku 1939, przede wszystkim Instrukcji noszenia, troczenia i pakowania wyposażenia w kawalerii z roku 1938 oraz Instrukcji taborowej z roku 1930.
Zamieszczone w ANEKSACH tabele, określają orientacyjną wagę oraz maksymalną ilość wyposażenia wykorzystywanego przez członków Oddziału podczas rajdów, pokazów lub zawodów.
ROZDZIAŁ A.
WYPOSAŻENIE KOMENDANTA, FUNKCYJNEGO I „UŁANA” ORAZ JEGO ROZMIESZCZENIE.
8. Rozmieszczenie przedmiotów wyposażenia.
Pas główny komendanta, funkcyjnego i „ułana”, zapięty dookoła talii, ma być tak zaciśnięty, aby przedmioty zawieszone na nim nie powodowały zbytniego obsuwania pasa w dół na biodra. Przy dobrze dopasowanej kurtce sprzączka pasa powinna się mieścić między dwoma dolnymi guzikami kurtki.
Oficerski pas główny ma poprzeczkę, którą się zakłada pod prawy naramiennik kurtki.
Funkcyjni i „ułani” (z wyjątkiem uzbrojonych w pistolety) mają pasy główne z szelkami zakładanymi na ramiona pod naramiennikami i przypinanymi z przodu do ładownic.
Ładownice (2 potrójne) nosi się na pasie głównym. Po zapięciu pasa powinny być przysunięte jak najbliżej sprzączki pasa.
Karabinek noszą jeźdźcy na plecach przez lewe ramię. W czasie przemarszów karabinek powinien być przypięty do pasa głównego za pomocą troczka. Woźnica w czasie powożenia ma karabinek zawieszony na szyi z przodu, wylotem lufy zwrócony w lewo.
Na prawej stronie ciała nosi się:
Maskę przeciwgazową w torbie brezentowej, zawieszonej na taśmie przez lewe ramię i podciągniętej tak, żeby górna część torby była na wysokości pasa głównego.
Maskę przeciwgazową w pudełku blaszanym (R. S. C.) nosi się przez prawe ramię na plecach na wysokości łopatki.
Pistolet, w futerale nosi się na prawym boku na pasie głównym. Futerał nasunięty na pas główny, podtrzymywany przy pomocy paska przełożonego przez lewe ramię; sznur do pistoletu założony przez szyję.
Na lewej stronie ciała nosi się:
Lornetkę w futerale, zawieszoną na pasku przez prawe ramię na plecach powyżej pasa głównego. W czasie pokazów walki – na pasku przez szyję na piersiach.
Gwizdek alarmowy na plecionym sznurku, zawieszony na guziku pod lewym naramiennikiem i włożony do lewej górnej kieszeni kurtki.
Przy występowaniu w płaszczach sukiennych umocowany do górnego guzika płaszcza i wsunięty pod płaszcz między drugim a trzecim guzikiem od góry.
Torbę polową lub mapnik przewieszone na pasku przez prawe ramię. Torba polowa zawiera: mapy, kalkę, papier, ołówki, krzywomierz, linijkę, gumę do wycierania, ostrzynkę (przyrząd do zaostrzania ołówka), busolę, szkło powiększające, świecę i zapałki, latarkę elektryczną (w nocy zawieszoną na drugim od góry guziku kurtki).
Chlebak przewieszony na taśmie przez prawe ramię i zaczepiony od spodu zaczepem o pas główny. W wypadkach spieszenia się na dłuższy czas w chlebaku (na rozkaz dowódcy) mieszczą się manierka i menażka.
Łopatkę w pokrowcu, zawieszoną na pasie głównym na lewym boku.
Bagnet w żabce, zawieszony na pasie głównym na lewym boku. Jeżeli funkcyjny lub „ułan” wyposażony w bagnet ma również łopatkę, wówczas koniec bagnetu przełożony jest przez tylny trok futerału łopatki tak, żeby się znajdował z tyłu za trzonem łopatki. Uwaga: „Ułan” występujący pieszo z karabinkiem i szablą na żabce, np. w czasie służby wartowniczej nosi bagnet na pasie głównym na prawym boku.
Torby ze sprzętem specjalnym (podkuwacza, sanitarna i sanitarno-weterynaryjna), przewieszone przez prawe ramię na lewym boku, tak aby się znajdowały nieco z tyłu, powyżej chlebaka.
Szabla – zasadniczo przytroczona do siodła, w razie występowania pieszo zawieszona na żabce przy pasie głównym.
Sygnałówkę nosi trębacz, wyposażony w pistolet, na plecach na plecionym sznurze, przełożonym przez lewe ramię. Trębacz, wyposażony w karabinek, nosi sygnałówkę pod prawą pachą (powyżej maski przeciwgazowej) na sznurze przewieszonym również przez lewe ramię.
9. Wyposażenie komendanta.
Spis elementów wyposażenia komendanta obejmujący wszystkie jego elementy zawarty jest w ANEKSACH. Patrz p. 30.
10. Wyposażenie funkcyjnego.
Wyposażenie zasadnicze według wykazu w p. 31. Prócz tego w niektórych wypadkach mają dodatkowe wyposażenie w zależności od pełnionych funkcji (np. funkcyjni sanitarni i sanitarno-weterynaryjni, trębacze itp.).
11. Wyposażenie dowódców sekcji.
Wyposażenie zasadnicze – jak „ułani” według wykazu w p. 32. W pierwszym szeregu w sekcjach liniowych jako dodatkowe uzbrojenie – lanca.
12. Wyposażenie „ułana” sekcji liniowej.
Wyposażenie zasadnicze według wykazu w p. 32. Prócz tego wszyscy funkcyjni i „ułani” pierwszego szeregu mają lance.
13. Wyposażenie woźnicy.
Wyposażenie zasadnicze w materiał intendencki, sprzęt i materiał specjalny oraz materiał uzbrojenia według wykazu w p. 32. Prócz tego ma plecak i płaszcz, przewożone w koźle (skrzyni) wozu na ładunku.
14. Wyposażenie obsługi działonu armatek przeciwpancernych.
Wyposażenie zasadnicze według wykazu nr 32. Prócz tego działonowy ma blok meldunkowy, ołówki, krzywomierz, busolę, latarkę elektryczną i lornetkę.
„Ułani” uzbrojeni w pistolety nie mają karabinka, bagnetu, ładownic i szelek do ładownic.
ROZDZIAŁ B.
KOLEJNOŚĆ NAKŁADANIA POSZCZEGÓLNYCH PRZEDMOIOTÓW WYPOSAŻENIA.
15. Komendant.
Komendant nakłada pas główny z poprzeczką, na którym ma pistolet w futerale. Po zapięciu pasa i poprzeczki przesuwa pistolet nieco do przodu. Następnie nakłada torbę polową i futerał z lornetką przez prawe ramię na lewą stronę. Przesuwa futerał lornetki na plecy i reguluje długość jego paska tak, aby futerał był powyżej pasa głównego. Wreszcie nakłada maskę przeciwgazową taśmą przez lewe ramię na prawą stronę, przy czym górny skraj torby powinien być na wysokości pasa głównego. Torba przesunięta nieco ku przodowi, aby uniknąć uderzeń maską o siodło.
16. Funkcyjny i „ułan”.
Funkcyjny i „ułan” wyposażony w pistolet zachowuje tę samą kolejność nakładania poszczególnych przedmiotów wyposażenia jak komendant.
Funkcyjny i „ułan” uzbrojony w karabinek nakłada wyposażenie w następującej kolejności: chlebak przez prawe ramię; lewą ładownicę, ucho pokrowca łopatki, ucho żabki bagnetu, dolną zapinkę od szelek i prawą ładownicę nasuwa na pas główny; tak skompletowany pas zapina na brzuchu, podsuwając i zakładając jednocześnie zaczepy chlebaka. Po zapięciu pasa głównego należy ładownice dosunąć jak najbliżej sprzączki. Szelki do ładownic przekłada się przez ramiona pod naramiennikami i przypina je do kółek ładownic. Koniec bagnetu przesuwa przez tylny trok futerału łopatki, tak, aby się znajdował za trzonem łopatki. Maskę przeciwgazową nakłada taśmą przez lewe ramię na prawą stronę, regulując długość taśmy, aby górny brzeg torby znalazł się na wysokości pasa głównego, po dostosowaniu długości taśmy przesuwa torbę ku przodowi, aby nie uderzała o łoże karabinka. Karabinek nakłada pasem przez lewe ramię, przytraczając go w razie potrzeby za szyjkę troczkiem do pasa głównego.
ROZDZIAŁ C.
TROCZENIE I PAKOWANIE.
17. Troczenie siodła.
Do troczenia siodła należy przystąpić, zachowując następującą kolejność: zapakować sakwy; przytroczyć do lewej sakwy wiadro polowe; przytroczyć do tylnego łęku owsiak; złożyć płaszcz i płachtę namiotową i przytroczyć je do przedniego łęku; umocować manierkę z prawej strony na płachcie namiotowe.
Szablę przytracza się zasadniczo na samym początku troczenia. W wypadku gdy była odpięta od już stroczonego siodła, należy ją ponownie przytroczyć, odpinając rzemienie troczne, umocowujące lewą stronę płaszcza i unosząc go do góry.
18. Pakowanie sakw siodła komendanta.
Kolejność i sposób układania wyposażenia jest następujący:
Sakwa prawa: na dno sakwy wkłada się zwiniętą koszulę; następnie wkłada się neseser polowy (przybory toaletowe) uchem do wyjmowania w górę; obok włożonego neseseru wkłada się zwinięte kalesony; pozostałe miejsce między złożonymi kalesonami i neseserem wypełnia się parą zwiniętych skarpetek, chustką do nosa i dwoma szalikami.
Sakwa lewa: na dno sakwy wkłada się porcję ,,R”; na wierzch porcji ,,R” kładzie się na płasko niezbędnik w futerale; następna warstwa składa się z apteczki polowej; górną warstwę stanowi złożony obroczniak.
Razem zawartość obu sakw maksymalnie 3 kg.
19. Pakowanie sakw siodła „ułana”.
Kolejność i sposób układania wyposażenia jest następujący:
Sakwa prawa: zapasową bieliznę (l koszula, l kalesony, l chustka do nosa, 1 para skarpet i l szalik), mocno zwiniętą, układa się na dno sakwy; jako drugą warstwę układa się porcję ,,R” (200 g sucharów w woreczku, 100 g kawy w woreczku, 30 g soli w woreczku i puszkę konserw wagi 300 g); na wierzchu kładzie się przybory toaletowe zawinięte w ręcznik (mydło, brzytwa lub żyletka, pędzel, szczoteczka i pasta do zębów).
Sakwa lewa: na dno sakwy kładzie się pastę i szczotki do butów w woreczku i przybory naprawkowe; następnie wkłada się menażkę z chlebem, a obok przybory do czyszczenia sprzętu i umundurowania; następna warstwa składa się ze szczotki do czyszczenia koni i zgrzebła; górna warstwa składa się ze złożonego obroczniaka.
Razem maksymalny ciężar zawartości obu sakw to około 4 kg.
20. Składanie i troczenie płachty namiotowej (peleryny).
Płachtę namiotową, rozłożoną na ziemi, składa się w następujący sposób: pierwsze złożenie wykonuje się przez złożenie do środka węższych rogów, tak, aby brzegi dokładnie się pokrywały; drugie złożenie wykonuje się wzdłuż prostokąta, powstałego dzięki pierwszemu złożeniu; przez trzecie i czwarte złożenie otrzymuje się długi, płaski wałek o szerokości około 15 cm.
W ten sposób złożoną płachtę namiotową zakłada się z przodu siodła, tak, aby środkową częścią leżała na płaszczu, względnie na łęku przednim i przytracza tak samo, jak płaszcz.
Końce położonej na siodle płachty podwija się pod spód do środka, aby złożona płachta równała się z dolnymi brzegami przytroczonego płaszcza, względnie czapraka.
W złożonej płachcie namiotowej brzegi powinny leżeć jeden na drugim, a na siodle powinny być zwrócone ku jeźdźcowi.
21. Troczenie wiadra polowego.
Wiadra polowe mają zasadniczo numery drugie w każdej trójce. Przed troczeniem należy wiadro polowe chwycić lewą ręką za dno, prawą za brzeg górny, skręcić i ścisnąć; rączkę zasunąć w powstałe zagięcie. Złożone w ten sposób wiadro troczy się: przy siodle wz. 36 – na sakwie lewej dnem w górę, przeciągając rzemień troczny pod taśmami dna; sprzączki powinny być tak dociągnięte do tylnych ramek przyszyw na czapraku, aby nie wystawały ponad wiadro.
22. Troczenie owsiaka.
Owsiak przytracza się w sposób następujący: napełniony owsiak (3 kg owsa) należy skręcić w środku i przytroczyć go do tylnego łęku rzemieniem środkowym i dwoma bocznymi rzemieniami trocznymi.
Przystułki rzemieni trocznych powinny być skierowane do środka siodła i podwinięte na gładko, a sprzączki wyrównane i zwrócone ku tyłowi.
23. Składanie i troczenie płaszcza.
Składanie płaszcza do troczenia odbywa się w następujący sposób: rozłożyć płaszcz na ziemi podszewką do dołu (w oficerskim płaszczu należy przedtem rozpiąć pętlę); zapiąć guziczki z tyłu; wykonać złożenie pierwsze wzdłuż rozłożonych rękawów; następnie składać płaszcz ku dołowi, wygładzając powstałe fałdy i zważając, aby składanie odbywało się na płasko, a nie na okrągło. Przed zakończeniem tego składania należy wykonać zaznaczone na rycinie złożenie drugie, mające na celu wyrównanie dolnego brzegu płaszcza.
Uwaga: po drugim złożeniu składa się płaszcz tak, by po ostatecznym złożeniu był płaski.
Płaszcz złożony w postaci płaskiego wałka przy-tracza się do siodła w następujący sposób: środek złożonego płaszcza przymocowuje się do przedniego łęku środkowym rzemieniem trocznym; następnie wykonuje się złożenie trzecie, tak aby końce płaszcza równały się z dolnym brzegiem czapraka; zagięte końce składa się jeszcze raz na połowę do wewnątrz i zapina boczne rzemienie troczne (czwarte złożenie); przed ostatecznym dociągnięciem rzemieni trocznych należy powstałe fałdy wygładzić.
Przystułki rzemieni trocznych mają być skierowane do wewnątrz siodła i podwinięte pod pakunek na gładko.
Sprzączki, wyrównane, powinny być umieszczone nie na środku płaszcza, lecz nieco z przodu.
24. Troczenie szabli.
Przy wystąpieniach w szyku konnym szabla jest przytroczona do siodła pod lewą tybinką dwoma rzemieniami trocznymi (do szabli) w sposób następujący: pochwa szabli, umieszczona pod tybinką, opiera się o przystulicę lub przystuły siodłowe. Przez pierścień pochwy przewleka się i zapina na sprzączkę przystułkę krótkiego rzemienia trocznego, założonego na rzemyk z przepustem wpustu przedniego wyściółki ławki. Dolna część pochwy, przesunięta przez pętlę długiego rzemienia trocznego, zapiętego na sprzączkę zapinki z tyłu czapraka, leży między sakwą a czaprakiem, mniej więcej na wysokości dolnej krawędzi sakwy. Rękojeść szabli znajduje się przed stroczonym płaszczem.
Szabla powinna być tak podciągnięta rzemieniami trocznymi, aby położenie jej było dostosowane do budowy konia i nogi jeźdźca.
Przy troczeniu szabli należy uważać, aby pochwa nie opierała się o nity przystulicy lub o sprzączki od popręgu.
ANEKSY
25. Wykaz wyposażenia komendanta.
|
lp. |
NAZWA PRZEDMIOTU |
ILOŚĆ |
CIĘŻAR |
UWAGI |
|
I. Materiał intendencki*. |
||||
|
A. W okresie letnim. |
||||
|
1. |
Pas główny z poprzeczką |
Szt. 1 |
0.350 |
|
|
2. |
Rogatywka polowa |
Szt. 1 |
0.180 |
Wz. 37 |
|
3. |
Kurtka sukienna |
Szt.1 |
1.900 |
Wz. 36 |
|
4. |
Spodnie sukienne |
Szt. 1 |
1.400 |
|
|
5. |
Buty kawaleryjskie |
Par 1 |
1.800 |
|
|
6. |
Ostrogi z paskami |
Par 1 |
0.200 |
|
|
7. |
Szelki do spodni |
Szt. 1 |
0.100 |
|
|
8. |
Bielizna letnia |
Kpl. 1 |
0.700 |
|
|
9. |
Żabot |
Szt, 1 |
0.025 |
|
|
10 |
Rękawiczki skórkowe |
Par 1 |
0.100 |
|
|
11 |
Torba polowa |
Szt. 1 |
1.500 |
|
|
12 |
Gwizdek ze sznurem |
Szt. 1 |
0.020 |
|
|
13 |
Latarka |
Szt.1 |
0.250 |
|
|
RAZEM |
8.525 |
|
||
|
B. W okresie zimowym. |
||||
|
1. |
Kożuszek kawaleryjski |
Szt. 1 |
1.750 |
|
|
2. |
Bielizna zimowa |
Kpl. 1 |
0.800 |
|
|
3. |
Sweter |
Szt. 1 |
0.500 |
|
|
4. |
Rękawice zimowe |
Par 1 |
0.100 |
|
|
5. |
Szalik wełniany |
Szt. 1 |
0.120 |
|
|
RAZEM |
3.270 |
|
||
|
II. Materiał uzbrojenia. |
||||
|
1. |
Pistolet z futerałem |
Szt. 1 |
1.000 |
ViS wz35 |
|
2. |
Lornetka z futerałem |
Szt. 1 |
1.270 |
|
|
RAZEM |
2.270 |
|
||
|
III. Sprzęt i materiał specjalny. |
||||
|
1. |
Maska przeciwgazowa |
Szt. 1 |
1.850 |
R.S.C. |
|
2. |
Opatrunek osobisty |
Szt. 1 |
0.050 |
|
|
RAZEM |
1.900 |
|
||
|
IV. Rząd wierzchowy wz. 36. |
||||
|
1. |
Uzda |
Szt. 1 |
2.000 |
|
|
2. |
Siodło, czaprak i sakwy |
Szt. 1 |
14.500 |
|
|
3. |
Derka |
Szt. 1 |
4.500 |
|
|
RAZEM |
21.000 |
|
||
|
V. Pakunek siodła. |
||||
|
1. |
Płaszcz |
Szt. 1 |
3.900 |
Wz. 38 |
|
2. |
Peleryna |
Szt. 1 |
1.200 |
|
|
3. |
Owsiak z owsem |
Szt. 1 |
3.250 |
|
|
4. |
Zawartość sakw |
Szt. 2 |
3.000 |
|
|
5. |
Szabla |
Szt. 1 |
1.700 |
Wz. 21/22 |
|
6. |
Manierka z zawartością |
Szt. 1 |
0.750 |
|
|
RAZEM |
13.800 |
|
||
|
VI. Zestawienie. |
||||
|
Materiał intendencki okresu letniego |
8.525 |
|
||
|
Materiał uzbrojenia |
2.270 |
|
||
|
Sprzęt i materiał specjalny |
1.900 |
|
||
|
Rząd wierzchowy |
21.000 |
|
||
|
Pakunek siodła |
13.800 |
|
||
|
RAZEM |
47.495 |
|
||
*Płaszcz i peleryna przeciwdeszczowa wliczone do pakunku siodła.
26. Wykaz wyposażenia „ułana” sekcji liniowej.
|
lp. |
NAZWA PRZEDMIOTU |
ILOŚĆ |
CIĘŻAR |
UWAGI |
|
I. Materiał intendencki*. |
||||
|
A. W okresie letnim. |
||||
|
1. |
Pas główny |
Szt. 1 |
0.230 |
Wz. 31 |
|
2. |
Rogatywka polowa |
Szt. 1 |
0.180 |
Wz. 37 |
|
3. |
Kurtka sukienna |
Szt. 1 |
1.300 |
Wz. 36 |
|
4. |
Spodnie sukienne |
Szt. 1 |
0.920 |
|
|
5. |
Buty kawaleryjskie |
Par 1 |
1.900 |
Wz. 31 |
|
6. |
Ostrogi z paskami |
Par 1 |
0.235 |
|
|
7. |
Szelki do spodni |
Szt. 1 |
0.100 |
|
|
8. |
Bielizna letnia |
Kpl. 1 |
0.700 |
|
|
9. |
Żabot |
Szt. 1 |
0.025 |
|
|
10 |
Chlebak |
Szt. 1 |
0.550 |
Czeski |
|
RAZEM |
6.140 |
|
||
|
B. W okresie zimowym. |
||||
|
1. |
Kożuszek kawaleryjski |
Szt. 1 |
1.750 |
|
|
2. |
Bielizna zimowa |
Szt. 1 |
0.800 |
|
|
3. |
Sweter |
Szt. 1 |
0.500 |
|
|
4. |
Rękawice zimowe |
Par 1 |
0.085 |
|
|
5. |
Szalik wełniany |
Szt. 1 |
0.120 |
|
|
RAZEM |
3.255 |
|
||
|
II. Materiał uzbrojenia. |
||||
|
1. |
Karabinek z pasem i trokiem |
Szt. 1 |
4.250 |
Wz. 29 |
|
2. |
Bagnet z żabką |
Szt. 1 |
0.890 |
Wz. 29 |
|
3. |
Ładownice potrójne |
Szt. 2 |
0.855 |
Mauser |
|
4. |
Szelki do ładownic |
Szt. 1 |
0.185 |
Franc. |
|
RAZEM |
6.180 |
|
||
|
III. Sprzęt i materiał specjalny. |
||||
|
1. |
Maska przeciwgazowa |
Szt. 1 |
1.850 |
R.S.C |
|
2. |
Łopatka z pokrowcem |
Szt. 1 |
0.940 |
|
|
3. |
Opatrunek osobisty |
Szt. 1 |
0.050 |
|
|
RAZEM |
2.840 |
|
||
|
IV. Rząd wierzchowy wz. 36. |
||||
|
1. |
Uzda |
Szt. 1 |
2.000 |
|
|
2. |
Siodło, czaprak i sakwy |
Kpl. 1 |
14.800 |
|
|
3. |
Derka |
Szt. 1 |
4.500 |
|
|
RAZEM |
21.300 |
|
||
|
V. Pakunek siodła**. |
||||
|
1. |
Płaszcz |
Szt. 1 |
3.900 |
Wz. 38 |
|
2. |
Płachta namiotowa |
Szt. 1 |
1.200 |
|
|
3. |
Owsiak z owsem |
Szt. 1 |
3.250 |
|
|
4. |
Zawartość sakw |
Szt. 1 |
4.000 |
|
|
5. |
Szabla |
Szt. 1 |
1.700 |
Wz. 34 |
|
6. |
Manierka z zawartością |
Szt. 1 |
0.750 |
|
|
RAZEM |
14.800 |
|
||
|
VI. Zestawienie. |
||||
|
Materiał intendencki okresu letniego |
6.140 |
|
||
|
Materiał uzbrojenia*** |
6.180 |
|
||
|
Sprzęt i materiał specjalny |
2.840 |
|
||
|
Rząd wierzchowy |
21.300 |
|
||
|
Pakunek siodła |
14.800 |
|
||
|
RAZEM |
51.260 |
|
||
*Płaszcz i peleryna przeciwdeszczowa wliczone do pakunku siodła.
**Do wagi pakunku siodła nie wliczono ciężaru (250g) wiadra polowego.
***U „ułanów” uzbrojonych w lance dodać należy jej ciężar.